Poeta - Mistyk - tłumacz orientalista i Pułkownik
Syn Stanisława i Scholastyki ze Zdanowiczów. W szkole średniej był od 1898 członkiem tajnej organizacji młodzieżowej. Ukończył VI Gimnazjum w Warszawie i podjął studia historyczno-filologiczne na Uniwersytecie Warszawskim (1902) – członek ZMP „Zet”. W 1903 został aresztowany i więziony na Pawiaku. W 1905 działając jako członek Komitetu Walki o Szkołę Polską, został za to relegowany z uniwersytetu. W 1905 opublikował "Złote myśli" Mikołaja Reja z Nagłowic. Był współzałożyciel, a następnie jednym z redaktorów „Zarzewia”. Za swoją działalność był więziony na cytadeli warszawskiej i skazany od 1908 roku na administracyjne osiedlenie się w Rosji. W tym czasie przebywał w Moskwie, gdzie studiował orientalistykę w Instytucie Języków Wschodnich w Moskwie. W latach 1907-1913 opracował popularne, a zarazem mało krytyczne zarysy literatur wschodnich.
Remigiusz Kwiatkowski wraz z Tadeuszem Hiżem był redaktorem czasopisma „Głos Polski” wychodzącego w Petersburgu. W roku 1912 ożenił się z Janiną z Rosickich. Po wybuchu I wojny światowej był współinicjatorem, a następnie działaczem Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny. A od sierpnia 1914 członkiem jego Komitetu Głównego, członkiem Prezydium ZG (jako jeden z dwóch sekretarzy). Pod koniec 1914 został zmobilizowany jako chorąży do armii rosyjskiej, gdzie służył w dowództwie wojsk samochodowych w Petersburgu. Po rewolucji lutowej był zastępcą dowódcy Konfederacji Polaków Wojskowych w Rosji. W połowie 1918 przedostał się do kraju, W sierpniu 1918 został kierownikiem literackim Teatru im. Staszica w Warszawie (działał do czerwca 1919); wystawiono na tej scenie jego misterium „Polska idzie” (1918). Tłumacz przekładów poetów chińskich (1911), japońskich (Chiakunin-Izszu 1912) i koreańskich (1912).
W listopadzie 1918 uczestniczył w rozbrojeniu Niemców w Warszawie, następnie służył w Wojsku Polskim. W grudniu 1918 roku pełnił służbę w Departamencie I Mobilizacyjno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisku szefa Wydziału Informacyjno-Prasowego. W 1920 roku był szefem Wydziału Prasowego Sekcji 3. Informacyjnej Oddziału II Informacyjnego Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, który w listopadzie tego roku został przekształcony w Biuro Prasowe.
Remigiusz Kwiatkowski 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 8-mą lokatą w korpusie oficerów administracji, dział naukowo-oświatowy. Był uczestnikiem powstań śląskich i plebiscytu na Górnym Śląsku. W maju 1923 roku został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 263.1 lokatą oraz przydzielony macierzyście do 30 pułku piechoty w Warszawie z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w Gabinecie Ministra Spraw Wojskowych. W 1923 roku był jednocześnie redaktorem naczelnym dziennika Polska Zbrojna (1921-1926) W 1924 roku był szefem Wydziału Wyznań Niekatolickich Ministerstwa Spraw Wojskowych. 1 grudnia 1924 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 70-tą lokatą w korpusie oficerów piechoty (administracja). Później został ponownie przeniesiony do korpusu oficerów administracji, dział kancelaryjny. W styczniu 1925 roku został przydzielony do Gabinetu Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1927 Remigiusz Kwiatkowski został przeniesiony w stan spoczynku.
W czasie II Wojny Światowej członek Armii Krajowej, pod pseudonimem „Ajaks”, „Remi”, służył w grupie dywersyjno-wojskowej, a bar na Tamce w Warszawie, którego był współwłaścicielem, stanowił punkt kontaktowy redaktorów prasy podziemnej. Brał udział w powstaniu warszawskim, po jego upadku przedostał się do Częstochowy, gdzie pozostał do końca wojny. Do Warszawy wrócił wiosną 1945 roku i został zweryfikowany w randze pułkownika. Był był referentem prasowym przy Gabinecie Premiera i zaangażował się w działalność Miczurinowskiego Ośrodka Doświadczalnego (MOD) roślin przemysłowych i specjalnych. Pracował tam niecałe dwa lata, gdyż w styczniu 1954 roku, wespół z innymi członkami MOD-u, został niesłusznie pomówiony i oskarżony przez Prokuraturę Generalną PRL o kierowanie związkiem przestępczym, kradzież tajnych akt wojskowych z Ministerstwa Obrony Narodowej oraz próbę zamachu na marszałka Konstantego Rokossowskiego.
W skutek okrutnych metod śledczych, tortur i późniejszego wyroku trzech miesięcy prac w obozie karnym, bardzo podupadł na zdrowiu. Zmarł 14 października 1961 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera BII28-14-14).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie (1920 i 1941)
- Złoty Krzyż Zasługi
- Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi II stopnia
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medal 3 Maja
- Medal Międzysojuszniczy - „Médaille Interalliée” (Francja) - Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
- Order Palm Akademickich (Francja)
- Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy (Rumunia)
- Krzyż Oficerski Orderu Orła Białego (Jugosławia)
- Krzyż Oficerski Orderu Lwa Białego IV Klasy (Czechosłowacja)
Publikacje
wschodnie sentencje poetyckie
- "Parasol noś i przy pogodzie" (1920)
zbiory poetyckie
- "Liryki" (1908)
- "Jahwe" (1909)
- "Baśń o prawdzie" (1912)
- "Liście z bambusu" (1921)
- "Kobiety nie bij nawet kwiatem" (1928)
Po II wojnie światowej wydano:
- "Pokój to ryż, a wojna głód" (1955)
- "Aforyzmy, sentencje i przysłowia Wschodu" (1985)
- - utwory poetyckie i dramaty, antologie poezji chińskiej i japońskiej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz