 |
| Generał Wojciech Jaruzelski |
 |
| Ślepowron - Herb szlachecki rodziny Jaruzelskich |
W latach 1935-1939 Wojciech Jaruzelski należał do Związku Harcerstwa Polskiego, do drużyny im. Stanisława Żółkiewskiego. W tym czasie opublikował artykuł „Służba Polsce” do szkolnej „Jednodniówki”. Odwoływał się tam do tradycji Orląt Lwowskich i harcerzy, którzy polegli w 1920 r. walcząc z bolszewikami. W 1939 ukończył IV klasę gimnazjum uzyskując tzw. „małą maturę”.
Kiedy wybuchła II wojna światowa w 1939r. - rodzina Wojciecha ewakuowała się na Wschód, gdyż w chwili najazdu Polski przez ZSRR, rodzina Jaruzelskich przebywała w jednym z majątków w powiecie lidzkim (województwo nowogrodzkie). Wobec ataku ze wschodu postanowili wrócić do Trzecin. Ostatecznie kierując się w kierunku Litwy, w nocy z 22 na 23 września przekroczyli w okolicach Kopciowa granicę z Litwą. Tam mieszkali w różnych miejscowościach w majątkach polskich rodzin. Po zajęciu Litwy przez ZSRR, rodzina Jaruzelskich postanowiła wrócić na tereny zajęte przez Niemców, ale matka obawiając się, że przy przekroczeniu granicy może dojść do rozdzielenia rodziny zdecydowała o pozostaniu na Litwie. W dniu 14 czerwca 1941 r. rodzina została deportowana w głąb ZSRR. Wojciech zamieszkał wraz z matką i siostrą w osadzie leśnej Turczuk, gdzie w Górach Ałtajskich (ok. 300 km od Bijska), aby wspomóc matkę i rodzinę, pracował w tajdze przy wyrębie lasów. Nabawił się tam choroby oczu tzw. ślepoty śnieżnej, która trwale uszkodziła mu wzrok. Ciemne okulary ochronne stały się jego znakiem rozpoznawczym.
Wojciech Jaruzelski był także urzędnikiem w Rajpotriebsojuzie (Rejonowy Związek Spożywców). Ojciec został zesłany do łagrów w Krasnojarskim Kraju. Po podpisaniu umowy Sikorski-Majski, jesienią 1941 r. Władysław został zwolniony z łagru i udał się do Bijska, gdzie znajdowała się polska delegatura. I pomimo iż ojciec zapisał Wojciecha na ochotnika do formującego się wojska Andersa, to niestety nie udało mu się zaciągnąć do armii. Dopiero w styczniu 1942 roku Wojciech z rodziną przybył do Bijska. W międzyczasie w październiku 1941 r. Wojciech został wezwany przez miejscowe NKWD i poinformowany, że dostał pracę na stanowisku pomocnika magazyniera przy jedynym sklepie w osadzie, oraz większe mieszkanie i większy przydział chleba. W styczniu 1942 roku podjął decyzję o opuszczeniu wraz z matką i siostrą, bez wiedzy miejscowego NKWD, Turaczaka i udaniu się do Bijska celem dołączenia do ojca. Po przybyciu w styczniu 1942 r. do Bijska, zamieszkał przy ulicy Gorkiego 51. Podjął pracę przy wyrębie lasu, a potem jako tragarz w piekarni. Aresztowany na 3 tygodnie przez NKWD za odmowę przyjęcia radzieckiego tymczasowego zaświadczenia tożsamości.
Ojciec Wojciecha Jaruzelskiego dostał posadę wozaka w miejscowym przedsiębiorstwie rybnym. Zmarł 4 czerwca 1942 r. w Bijsku i został pochowany na miejscowym cmentarzu. Syn odwiedził jego grób dopiero po 48 latach w 1990 r. 19-letni Wojciech stał się jedynym opiekunem rodziny.
Kariera wojskowa - II wojna światowa
W maju 1943 r. Wojciech został wezwany przez radziecką Wojskową Komendę Uzupełnień w Bijsku, i tam dostrzeżono w nim kandydata na oficera i nakazano czekać. Na kolejnym wezwaniu 19 lipca tegoż roku dostał skierowanie do Szkoły Oficerskiej 1 Korpusu Sił Zbrojnych w Riazaniu. Był to jednak rosyjski pobór do wojska i tylko dlatego, że wtopił się w tłum kandydatów zdołał ukryć swoje szlacheckie pochodzenie. Wojciech Jaruzelski został skierowany do 1 batalionu piechoty, dowodzonego przez kapitana Kostriuko i przydzielony do obsługi karabinów maszynowych (CKM typu Maxim). Przysięga wojskowa miała miejsce w dniu 11 listopada, odbierał ją gen. bryg. Zygmunt Berling w obecności m.in. Wandy Wasilewskiej i Gieorgija Żukowa. Promocja Wojciecha na stopień chorążego miała miejsce 16 grudnia 1943 r., a promował gen. Berling. Po uzyskaniu promocji, Wojciech został skierowany na stanowisko dowódcy plutonu piechoty w składzie 8 kompanii, 3 batalionu, 5 pułku, 2 Dywizji Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego. Od 1943 do 1944 był dowódcą plutonu strzelców, w maju 1944 r. został przeniesiony do zwiadu, gdzie został dowódcą plutonu zwiadu konnego (dwunastoosobowa drużyna).
Wraz z pułkiem przeszedł szlak bojowy 1 Armii Wojska Polskiego. Udział w walkach rozpoczął w końcu lipca 1944 roku, kilkanaście kilometrów od rodzinnego Kurowa, przy forsowaniu Wisły. Potem brał udział w walkach na przyczółku magnuszewskim i akcjach pomocy powstańczej Warszawie, gdzie w październiku 1944 r. został lekko ranny. W dniu 11 listopada 1944 r. został awansowany do stopnia podporucznika z Rozkazu Naczelnego Dowództwa WP nr 59 w korpusie kawalerii.
We wniosku awansowym napisano: „(...) jeden ze zdolniejszych i śmielszych oficerów. (...) w okresie bojów wykazał żelazną dyscyplinę, wykonując szybko i dokładnie wydawane mu rozkazy.(...) Zachowanie wzorowe. Cieszy się autorytetem swych zwierzchników i podwładnych.”
Do Warszawy oddział zwiadu na czele z Jaruzelskim wkraczał od strony Bielan, gdzie znajdowało się przedwojenne gimnazjum, do którego uczęszczał. 19 stycznia 1945 r. wziął udział w defiladzie na gruzach zniszczonej Warszawy. Po zdobyciu Warszawy, 2 Dywizja Piechoty otrzymała nazwę Warszawska, a Jaruzelski otrzymał Srebrny Medal Zasłużonym na Polu Chwały. Do końca stycznia 1945r. dowodził całością pułku.
We wniosku o jego nadanie stwierdzono: "(...) doskonale wyszkolony i zdyscyplinowany, a także odważny zwiadowca. Niejednokrotnie kontrolując i kierując (...) akcjami zwiadowczymi batalionów wykazywał zimną krew i odwagę, osobiście wysuwając się w najbardziej niebezpieczne punkty obserwacyjne, dając przykład żołnierzom."
W lutym 1945 roku Wojciech Jaruzelski wraz z pułkiem walczył o przełamanie Wału Pomorskiego. Był kilkakrotnie wymieniany w rozkazach dowódcy dywizji jako zasłużony w walkach. Za likwidację granatami stanowiska niemieckiego ckm podczas akcji wywiadowczej w okolicach Borujska, został ponownie odznaczony Srebrnym Medalem Zasłużonym na Polu Chwały. Po raz trzeci został odznaczony tym medalem za marcowe walki pod Dziwnówkiem nad Morzem Bałtyckim. 15 marca brał udział w uroczystości zaślubin z morzem mających symbolizować przyłączenie tych terenów do państwa polskiego.
W połowie kwietnia 5 pp uczestniczy w forsowaniu Odry, a od 14 kwietnia żołnierze pułku wbijają słupy graniczne na Odrze. 22 kwietnia pułk dociera do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. W dniu 24 kwietnia 1945 r. Jaruzelski zostaje mianowany rozkazem ND WP nr 217 na stopień porucznika w korpusie oficerów piechoty.
We wniosku awansowym napisano: „(...) odważny i zdecydowany. Dzięki jego organizacji niejednokrotnie zwiady dawały pozytywne wyniki. Dobrze wyszkolony, inteligentny. Prezentuje się dobrze. W plutonach zwiadowczych, nad którymi utrzymuje kontrolę, panuje wysoka dyscyplina, której on osobiście też bacznie przestrzega.”
3 maja wraz z pułkiem dociera nad Łabę. Za walki na terenie Niemiec Jaruzelski został odznaczony Krzyżem Walecznych oraz Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy (nadano 2 września 1945 r. za to, że „na czele grup zwiadowczych osobiście udawał się na wypady, w nocnych zwiadach sam kierował akcjami (...) W walkach pod Alt-Reetz i Wustrow pierwszy wpada do okopów wroga i jeszcze przed nadejściem głównych sił zajął mocny i silnie broniony plac Darm. Stale i wszędzie podczas bojów na swym stanowisku, nie zwracał uwagi na zmęczenie, gdy cały pułk odpoczywał, on szukał dalszych dróg, rozpoznawał teren”(...)
Kapitulacja III Rzeszy zastała Wojciecha Jaruzelskiego wraz z 5 pp na północny wschód od miasta Nauen. W uznaniu zasług w walkach na Pomorzu Zachodnim, pułkowi nadano miano "Kołobrzeski". W czerwcu Jaruzelski przebywał w zdobytym Berlinie. W drugiej połowie czerwca jego pułk został rozmieszczony w stolicy Łużyc – Cottbus. 1 lipca przekroczył Nysę Łużycką wracając do Polski.
Polska Ludowa
Po przybyciu do Polski w związku z groźbą polsko-czechosłowackiego zatargu zbrojnego o granicę, pułk w którym służył Jaruzelski otrzymał w dniu 5 lipca 1945 rozkaz bronienia 107-kilometrowego odcinka granicy polsko-czechosłowackiej od Raciborza do Racławic Śląskich. Pułk stacjonował w Głubczycach. 3 sierpnia Wojciech Jaruzelski zostaje komendantem wojskowym miasta. W dniu 9 września pułk po przekazaniu terenu nowo sformowanej 13 Dywizji Piechoty został skierowany do Częstochowy. W nowym miejscu 5 pp miał przede wszystkim prowadzić szkolenie bojowe. Jaruzelski miał odpowiadać za utrzymanie gotowości bojowej wyznaczonych pododdziałów alarmowych oraz organizację stałych patroli na szczeblu garnizonu.
Na przełomie października i listopada 1945 zapadła decyzja o wysłaniu 5 pp, w którym służył Jaruzelski, na teren powiatu hrubieszowskiego, by tam walczyć z podziemiem ukraińskim (UPA). Pułk dotarł na miejsce w dniu 14 listopada. W dniu 22 stycznia 1946 Jaruzelski został skierowany do Wyższej Szkoły Oficerskiej w Rembertowie, jednakże szef pułku zwrócił się o pozostawienie Jaruzelskiego na dotychczasowym stanowisku jako niezbędnego dla funkcjonowania pułku. Do zadań Jaruzelskiego należało przygotowywanie opracowań dotyczących działań UPA (przesłuchiwał jeńców ukraińskich) i podziemia antykomunistycznego oraz raportów o działaniach pułku przeciwko nim. Oddziały zwiadowcze pod dowództwem Jaruzelskiego brały również udział w akcji wysiedlania ludności ukraińskiej zamieszkującej powiat hrubieszowski na teren Ukrainy radzieckiej.
16 kwietnia 1946 Jaruzelski został wyznaczony na stanowisko przewodniczącego Wewnętrznej Komisji Kontroli w 5 pp. W dniu 2 maja tego samego roku został zatwierdzony na stanowisku II pomocnika szefa sztabu 5 pp ds. zwiadu. Został drugim zastępcą szefa sztabu pułku. 28 maja 1946 na czele grupy zwiadowczej 5 pp udaje się do Hrubieszowa gdzie poprzedniej nocy połączone siły WiN oraz UPA zdobywają budynki starostwa, UB i PPR oraz rozstrzeliwują działaczy PPR. Za walki z ukraińskimi bandami Jaruzelski otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi (został odznaczony podczas uroczystości państwowych 22 lipca 1946 r.) W okresie czerwca 1946 oddziały podległe Jaruzelskiemu miały za zadanie ochraniać obwodowe komisje wyborcze powołane do celu przeprowadzenia referendum ludowego. 14 czerwca 1946 wyszedł z pułku wniosek o awans dla Jaruzelskiego na stopień kapitana (awansowany 22 lipca 1946).
10 lipca 1946 5 pp został skierowany do Piotrkowa Trybunalskiego i w lipcu 1946 Wojciech Jaruzelski został mianowany wojskowym komendantem miasta Piotrkowa Trybunalskiego. We wrześniu na odprawie oficerów pułku został wybrany przewodniczącym Sądu Honorowego dla młodszych oficerów pułku. W swoich sprawozdaniach opisywał walki jednostek pułku z bandami WiN, akcje represyjne i przeciwdziałające wpływom reakcyjnego PSL wśród ludności. W styczniu 1947 roku kpt. Jaruzelski zostaje zastępcą przewodniczącego komisji wyborczej w wyborach sejmowych.
Wrogowie posądzili go o to, że w latach 1946–1954 współpracował z Informacją Wojskową pod pseudonimem „Wolski”. Nie jest to prawdą, gdyż w taki sposób chciano go zdyskwalifikować. Oto co sam Wojciech Jaruzelski mówi o tych czasach:
"Nigdy nie byłem w informacji wojskowej... natomiast ja zostałem posądzony o to, że byłem tajnym współpracownikiem, którego pozyskano do tej współpracy 23 marca’46 r. Byłem wtedy chyba jeszcze kapitanem, czy porucznikiem nawet, było to w Hrubieszowie w czasie walk z podziemiem ukraińskim, krwawych walk. Ja byłem szefem zwiadu pułku i współpracowałem rzeczywiście i to było absolutnie zrozumiałe i konieczne z szefem kontrwywiadu pułku. I nie wiem skąd przeniesiono potem dalej tę formułę, bez żadnych podstaw"...
W 1947 roku Jaruzelski (w skierowaniu wpisano Jarozelski) został wysłany w celu uzupełnienia edukacji wojskowej na kurs szefów sztabu dużych jednostek do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, które ukończył z wynikiem bardzo dobrym. 30 listopada 1947 r. został skierowany do cyklu taktyki piechoty i służby sztabów na etat wykładowcy taktyki w Centrum Wyszkolenia Taktyki. Od 1 maja 1948 r. na etacie podpułkownika był wykładowcą taktyki i służby sztabów. Bardzo szybko dał się poznać jako dobry wykładowca. W grudniu 1947 r. został wyróżniony premią 3000 zł za dobre przygotowanie i „zabezpieczenie materiałowe” ćwiczeń na kursach dowódców dywizji i pułków. Wybierany był do licznych komisji w uczelni jak na przykład do składu zarządu klubu oficerskiego, oraz został wybrany na kierownika działu pomocy społecznej. Powierzono mu opiekę nad zebraniem młodszych oficerów, które miało dokonać wyboru sądu polubownego.
W dniu 10 lipca 1948 r. zarządzeniem Prezydenta RP Bolesława Bieruta mianowany majorem, a już 25 stycznia 1949 r. podpułkownikiem.
W dniu 21 lutego 1949 r. przeniesiony do Dowództwa Wojsk Lądowych. Został wyznaczony przez szefa Dowództwa gen. Popławskiego na stanowisko szefa Wydziału Szkół i Kursów Oficerów Rezerwy Oddziału Szkół i Kursów Sztabu Wojsk Lądowych. Wydziałowi, którym kierował Jaruzelski, podlegały 2 wyższe szkoły oficerskie, 12 szkół oficerskich, 25 szkolnych kompanii oficerów rezerwy i 5 fakultetów wojskowych na uczelniach cywilnych. Na nowym stanowisko miał się zająć bezpośrednio pionem rezerw oficerskich. W dniu 11 października 1949 r. awansował na stanowisko szefa Wydziału Szkół Oficerskich i Podoficerskich Zawodowych oraz został pierwszym zastępcą szefa oddziału. Z pozycji nowego stanowiska współdecydował między innymi jaka kategoria Polaków może ubiegać się o dostęp do uczelni wojskowych.
O wysokiej randze Jaruzelskiego świadczy fakt, że dwukrotnie powierzono mu kierownictwo Dowództwem, gdy wyjeżdżał szef gen. Wiktor Siennicki, raz nawet mimo tego że byli obecni szefowie działów. Gen. Popławski powierzył mu także wyszkolenie 30-osobowej grupy seminaryjnej szefów wydziałów z DWL. W związku ze zmianami w Wojsku Polskim przeprowadzonymi przez marszałka Konstantego Rokossowskiego, w dniu 1 marca 1950 r. Dowództwo Wojsk Lądowych przekształcono w Główny Zarząd Wyszkolenia Bojowego. Jaruzelski został wówczas mianowany szefem Wydziału Szkół i Kursów Oficerów Zawodowych. Wraz z płk. Pawluczenkowem objeżdżał garnizony wojskowe z inspekcjami. W tychże inspekcjach był zastępcą przewodniczącego komisji, na czele której stał wspominany Pawluczenko. Po raz pierwszy stanął samodzielnie na czele 20-osobowej komisji w dnia 12-17 marca 1951 r., kiedy przeprowadzał inspekcję Oficerskiej Szkoły Łączności Przewodowej w Sieradzu. W okresie od 1 października 1952 do 3 października 1953 roku, jak wynika z informacji zawartych w personalnej teczce Jaruzelskiego, odbył kurs doskonalenia dowódców w Akademii Sztabu Generalnego, który ukończył z wynikiem bardzo dobrym. W 1953 r. otrzymał propozycję objęcia stanowiska szefa sztabu korpusu lub starszego wykładowcy taktyki ogólnej i służby sztabów w Akademii Sztabu Generalnego, ale nie przyjął propozycji. W dniu 3 października 1953 r. ponownie awansował, tym razem na stanowisko szefa Oddziału Akademii Wojskowych w Głównym Zarządzie Wyszkolenia Bojowego. Często brał udział w komisjach egzaminacyjnych w szkołach wojskowych.
31 grudnia 1953 r. mianowany na stopień pułkownika.
W marcu 1954 roku przewodniczy komisji mającej na celu przeprowadzenia kontroli pracy Akademii Sztabu Generalnego. W lipcu 1955 r., jako ekstern ukończył z wynikiem bardzo dobrym studia w Akademii Sztabu Głównego. Było to zgodne z nauką radziecką, która dopuszczała, by szef instytucji nadrzędnej studiował eksternistycznie w podległej sobie uczelni. W dniu 14 listopada 1955 r. awansował na stanowisko szefa Zarządu Akademii Wojskowych, Szkół i Kursów Oficerskich.
14 lipca 1956 r. mianowany na stopień generała brygady.
Jako jedyny polski generał opowiedział się za pozostaniem marszałka Konstantego Rokossowskiego w LWP.
W dniu 7 marca 1957 r. został zastępcą szefa Głównego Zarządu Wyszkolenia Bojowego. W dniu 8 października 1957 objął stanowisko dowódcy 12 Dywizji Piechoty (od 24 listopada 1958 r. Dywizja Zmechanizowana) w Szczecinie. 6 listopada 1957 r. gen. Huszcza wyznaczył Jaruzelskiego na dowódcę garnizonu szczecińskiego. W 1958 r. gen. Huszcza polecił Jaruzelskiemu napisanie artykułu pt. „Organizacja marszu w przewidywaniu boju w spotkaniu z dywizją pancerną”. Jaruzelski, wykręcając się nawałem pracy, polecił napisanie tego artykułu płk. Kwiatkowskiemu. Wynika z tego, że Jaruzelski wolał walczyć i pracować aktywnie, niż teoretyzować. W maju 1959 r. po raz pierwszy w roli dowódcy dywizji wziął udział w ćwiczeniach wojskowych współdziałając z 8 Dywizją Zmechanizowaną i 20 Dywizją Pancerną. W tym samym miesiącu odwiedzili dowodzoną przez Jaruzelskiego dywizję delegaci Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej. Pomyślny przebieg wizyty wystawił dobre świadectwo Jaruzelskiemu, o którym dowiedziało się szybko Ministerstwo Obrony Narodowej i najwyższe kierownictwo partyjne. Na początku 1960 r. dywizja Jaruzelskiego została uznana za najlepszy związek taktyczny w WP.
13 lipca 1960 r.został awansowany na stopień generała dywizji.
Od 6 lutego 1965 do 11 kwietnia 1968 pełnił funkcję szefa Sztabu Generalnego WP.
Od czerwca 1962 do kwietnia 1968 pełnił funkcję wiceministra obrony narodowej.
Od 11 kwietnia 1968 do 21 listopada 1983 był ministrem obrony narodowej.
Zawodową służbę wojskową Generał Wojciech Jaruzelski zakończył 31 stycznia 1991.
Awanse Generała
- chorąży – 16 grudnia 1943
- podporucznik – 11 listopada 1944
- porucznik – 25 kwietnia 1945
- kapitan – 22 lipca 1946
- major – 10 lipca 1948
- podpułkownik – 25 stycznia 1949
- pułkownik – 31 grudnia 1953
- generał brygady – 14 lipca 1956
- generał dywizji – 13 lipca 1960
- generał broni – 9 lipca 1968
- generał armii – 23 września 1973
Kariera polityczna w PRL
Wojciech Jaruzelski do Polskiej Partii Robotniczej wstąpił w czerwcu 1947. Od 15 grudnia 1948 był członkiem PZPR. W latach 1950–1952 brał udział w zajęciach dwuletniego Wieczorowego Uniwersytetu Marksizmu-Leninizmu, które ukończył z oceną bardzo dobrą. Od 1 czerwca 1960 do lutego 1965 r. był szefem Głównego Zarządu Politycznego WP, a stanowisko to zaproponował gen. Jaruzelskiemu marszałek Marian Spychalski odmawiając wyrażonej listownie przez gen. Jaruzelskiego prośbie o niepowoływanie go na to stanowisko. Oto co pisze Jaruzelski:
(„ (...)jestem szczerze zmartwiony ewentualnością odejścia z pionu liniowego w którym służę z wielkim zamiłowaniem od 17-stu lat. Nawet traktując takie odejście jako czasowe muszę liczyć się z faktem, iż wyłączy mnie ono z właściwego rytmu problematyki bojowej, stwarzając tym samym poważne luki i zaległości.”).
Na nowym stanowisku został bezpośrednio podporządkowany sekretarzowi KC PZPR Ryszardowi Strzeleckiemu. Z racji pełnionej funkcji zasiadał w Zespole MON i Radzie Wojskowej MON. W „wyborach” 1961 r. został z klucza partyjnego mianowany na posła z ziemi szczecińskiej, gdyż wcześniej dowodził dywizją w Szczecinie.
Od 15 czerwca 1964 do 19 lipca 1989 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR. Od grudnia 1970 do grudnia 1971 był zastępcą członka, a od 11 grudnia 1971 do 19 lipca 1989 członkiem Biura Politycznego KC PZPR. Na IV Plenum KC PZPR 18 października 1981 został wybrany I sekretarzem KC PZPR i pełnił tę funkcję do 29 lipca 1989r.
Marzec 1968
Wrogowie generała twierdzą, że w okresie 1967–1968 jako członek ścisłego kierownictwa resortu obrony aktywnie włączył się w organizację czystek antysyjonistycznych w wojsku (usunięcie z armii i degradacja kilkudziesięciu oficerów pochodzenia żydowskiego, co było częścią antysemickich działań władz państwowych, których kulminacją były tzw. wydarzenia marcowe). Była to jednak potwarz, aby zniszczyć dobre imię generała. Sam Generał Jaruzelski twierdził, że akcję przeprowadzał Główny Zarząd Polityczny WP, a wśród oficerów zwolnionych z wojska jak mówił: - „ani jeden (...) nie był pracownikiem Sztabu Generalnego, której to instytucji ja wówczas byłem szefem”.
„ to była ciemna, brudna karta najnowszej historii”. „Tamten czas ma jednak wiele płaszczyzn i uwarunkowań (...). Na różnych etapach różne były moje – i miejsce, i możliwości. Nie uchylam się jednak od krytycznej oceny tego na co mogłem mieć realny wpływ. Ubolewam z powodu symptomów i faktów jakie „pełzały” w drugiej połowie lat pięćdziesiątych i w latach sześćdziesiątych. Rok 1967 to było w Wojsku wybuchowe apogeum. Po tzw. wojnie czerwcowej pojawił się w naszych Siłach Zbrojnych (...) szokujący sygnał strategiczno-profesjonalny. W warunkach antagonistycznie podzielonego wówczas świata nastąpiło obsesyjne wręcz uwrażliwienie na ochronę tajemnicy, problem lojalności oraz zagrożenia zaskakującą napaścią zwłaszcza z powietrza. (...) Powstała w skali kraju swoista psychoza, słynne określenie „piąta kolumna”, pożywka dla podejrzeń, inspiracja i pretekst do oskarżeń oraz różnych, niewątpliwie także preparowanych informacji, wreszcie polityczno-personalnych rozgrywek (...).” – stwierdził Generał Wojciech Jaruzelski.
Podległe mu jednostki LWP brały udział w tłumieniu Praskiej Wiosny przez siły Układu Warszawskiego w ramach operacji Dunaj. W lutym 1969 r. z inicjatywy Jaruzelskiego odbyło się w Sztabie Generalnym WP sympozjum naukowe poświęcone interwencji w Czechosłowacji. W tym samym roku odznaczony najwyższym odznaczeniem PRL „Orderem Budowniczych Polski Ludowej”. Został wezwany na 2-miesięczny kurs strategiczno-operacyjny w Moskwie w Akademii Wojskowej im. K. Woroszyłowa. Wraz z nim wyjechali także generałowie: Tuczapski, Siwicki i Barański.
Grudzień 1970
Wojciech Jaruzelski w roku 1970 sprawował funkcję ministra obrony narodowej. Z tego to właśnie powodu niektórzy zarzucają mu, że w grudniu 1970r. był współodpowiedzialny za krwawe wydarzenia, do których wtedy doszło, chociaż sam Jaruzelski nie miał nic wspólnego z tym, co działo się bo sam rozkaz strzelania do robotników zapadł w najwyższym kierownictwie PZPR, do którego, jako zastępca członka Biura Politycznego KC PZPR, on wtedy nie należał. Generał Wojciech Jaruzelski nie ponosi więc żadnej odpowiedzialności za to co się wtedy stało. Nie było to jego winą i nie miał na te decyzje żadnego wpływu. Nie mógł także protestować przeciwko decyzji o użyciu broni wobec demonstrantów, która zapadła na posiedzeniu Biura Politycznego KC PZPR 15 grudnia w Warszawie. Zdaniem przeciwników i krytyków gen. Jaruzelskiego, brak jego sprzeciwu i jednomyślność decyzyjna innych członków narady wskazują, iż w rzeczywistości decyzja o użyciu broni zapadła kolegialnie, zatem gen. Jaruzelski ponosi za tę decyzję współodpowiedzialność... Jego liczni wrogowie posądzają go też o współodpowiedzialność(jako ministra obrony narodowej) w przygotowaniach do pacyfikacji strajków na Wybrzeżu, na które generał nie miał najmniejszego wpływu. Jego zadaniem jednak było strzec ludność Polski przed rozruchami i wojną domową, na którą się zanosiło z powodu działalności wrogich Polsce sił podburzających robotników.
14 grudnia 1970 o godz. 23:40 szef Sztabu Generalnego WP wydał tajny szyfrogram nakazujący dowódcom okręgów wojskowych przeprowadzających akcję pacyfikacyjną na Wybrzeżu podjęcie działań w przypadku ewentualnego użycia wojsk do zadań specjalnych i faktycznie włączający siły zbrojne do konfliktu, aby zapobiec rozruchom, burdom i zniszczeniom.
Jaruzelski po wydarzeniach grudniowych został wynagrodzony stanowiskiem zastępcy członka Biura Politycznego KC, a już w grudniu 1971 r. dotarł na szczyt hierarchii partyjnej na stanowisko członka Biura Politycznego KC.
W latach 70-tych na szczycie Władz Państwowych radzono i planowano, by Wojciechowi Jaruzelskiemu nadać stopień marszałka Polski, ale z różnych względów i niechęci do przyjęcia tego stanowiska samego Generała Jaruzelskiego - zamierzenia te nie zostały zrealizowane.
Stan wojenny - 13 grudzień 1981
Generał Wojciech Jaruzelski już od sierpnia 1980 rozpoczął prace studyjne nad wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce, prowadzone w ramach Komitetu Obrony Kraju i Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. 12 listopada 1980, dwa dni po oficjalnej rejestracji NSZZ „Solidarność” ujawnił na posiedzeniu KOK-u, że przygotowany został zestaw niezbędnych aktów prawnych dotyczących stanu wojennego. 1 grudnia władze ZSRR przekazały polskim wojskowym plany wkroczenia wojsk radzieckich do Polski w ramach ćwiczeń Sojuz 81. Gotowość operacyjną do przekroczenia granicy wyznaczono na 8 grudnia.
5 grudnia na szczycie państw Układu Warszawskiego w Moskwie gen. Wojciech Jaruzelski przedstawił koncepcję zapobieżenia inwazji „Solidarności” i opozycji, gdy tylko wystąpią pierwsze oznaki wyczerpania społeczeństwa.
13 grudnia 1981 wprowadził w Polsce stan wojenny i stanął na czele Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (WRON) i pozostawał na tym stanowisku do 21 lipca 1983.
W lutym 1992 Sejm przeważającą liczbą głosów podjął uchwałę, w której uznał decyzję o wprowadzeniu stanu wojennego za sprzeczną z konstytucją PRL. Powołano specjalną komisję do przesłuchania ówczesnych członków Rady Państwa, po roku parlament został jednak rozwiązany, a przejmujące wówczas władzę SLD i PSL zrezygnowały z kontynuacji śledztwa parlamentarnego. Jaruzelskiego doceniono, zapraszając go na pierwsze posiedzenie Sejmu II kadencji. W 1996 komisja odpowiedzialności konstytucyjnej gromadząca dokumenty dotyczące stanu wojennego uznała, że wprowadzenie stanu wojennego było „wyższą koniecznością”, sejm umorzył postępowanie wobec Jaruzelskiego podzielając opinię tej komisji.
O braku kultury i fanatyzmie osób wrogich generałowi z powodu wprowadzenia stanu wojennego świadczy napad jednego działacza chłopskiego Stanisława Helskiego, który uderzył Jaruzelskiego kamieniem w twarz podczas spotkania 11 października 1994, podczas promocji książki w księgarni na placu Legionów we Wrocławiu.
Od 1993 - w rocznicę ogłoszenia stanu wojennego, przed domem Wojciecha Jaruzelskiego (przy ul. Ikara na warszawskim Mokotowie) odbywają się faszystowskie i chuligańskie demonstracje przeciwników wprowadzenia stanu wojennego. 13 grudnia 2003, aby zaprotestować przeciwko naruszaniu spokoju Generała i brutalnym wtargnięciom na jego posesję - po raz pierwszy uczestniczyli w manifestacji zwolennicy Jaruzelskiego, którzy podziękowali mu za decyzję o wprowadzeniu stanu wojennego. Po raz pierwszy Jaruzelski wyszedł do demonstrujących, dziękując im za wyrazy poparcia i zagrzewając do dalszej walki „na froncie ideologicznym i edukacyjnym”. Podkreślił, iż „gdyby nie stan wojenny z 13 grudnia 1981, nie byłoby 13 grudnia w Kopenhadze i w Brukseli”.
Prezes Rady Ministrów i I sekretarz KC PZPR
W latach 1961–1989 był posłem na Sejm PRL III, IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji. Od 11 lutego 1981 do 6 listopada 1985 był prezesem Rady Ministrów. Współtworzył PRON. 22 listopada 1983 został powołany przez Sejm na przewodniczącego Komitetu Obrony Kraju – Zwierzchnika Sił Zbrojnych, a przez Radę Państwa mianowany Naczelnym Dowódcą Sił Zbrojnych na wypadek wojny.
W latach osiemdziesiątych inicjował reformy gospodarcze i instytucjonalne (np. powołanie Trybunału Stanu, Rzecznika Praw Obywatelskich czy Naczelnego Sądu Administracyjnego). Był twórcą Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa, która skupiała również kilku krytyków systemu, np. Macieja Giertycha, Ryszarda Bendera, Władysława Siłę-Nowickiego, czy Krzysztofa Skubiszewskiego. Próby przemian gospodarczych spaliły na panewce (klęska w referendum).
Według Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej pracującej do 1994 Wojciech Jaruzelski wraz z Czesławem Kiszczakiem mieli w 1989 wydać polecenie zniszczenia stenogramów posiedzeń KC PZPR. Na początku lat 90. toczyło się w tej sprawie postępowanie. Później zostało umorzone ze względu iż nie było na to żadnego dowodu.
Przewodniczący Rady Państwa i prezydent PRL
6 listopada 1985 został powołany przez Sejm na przewodniczącego Rady Państwa. Funkcję tę sprawował aż do czasu zastąpienia Rady Państwa urzędem Prezydenta Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej 19 lipca 1989.
Był głównym animatorem Okrągłego Stołu, choć nie uczestniczył w jego obradach. Nie kandydował też w przegranych przez komunistów wyborach do Sejmu w czerwcu 1989.
24 września 1985 Jaruzelski spotkał się z Davidem Rockefellerem w Nowym Jorku w obecności Zbigniewa Brzezińskiego. Omówiona została inwestycja Rockefellera w rolnictwo i działalność Fundacji Rockefeller w Polsce.
III Rzeczpospolita - Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
Kalendarium prezydentury Wojciecha Jaruzelskiego i Skład Kancelarii Prezydenta Wojciecha Jaruzelskiego.
3 lipca 1989 Adam Michnik opublikował na łamach „Gazety Wyborczej” artykuł zatytułowany Wasz prezydent, nasz premier, gdzie pośrednio odniósł się do kontraktu zawartego przy Okrągłym Stole, gdy obie strony zgodziły się na ustanowienie urzędu prezydenta PRL.
Jeszcze 30 czerwca w obliczu demonstracji antykomunistycznej, jaka przeszła ulicami Warszawy pod hasłem Jaruzelski-musisz odejść (demonstracja ta została rozpędzona przez milicję), Wojciech Jaruzelski, przemawiając na XIII Plenum KC PZPR, oświadczył, że wycofuje swoją kandydaturę i zaproponował na najwyższy urząd w państwie Czesława Kiszczaka. Dopiero 18 lipca zgodził się ponownie kandydować na ten urząd, uzyskawszy poparcie NSZZ „Solidarność”.
6 lipca 1989 „Gazeta Wyborcza” przeprowadziła sondaż, w którym ankietowani typowali swoich najlepszych kandydatów na stanowisko Prezesa Rady Ministrów i Prezydenta PRL. Próba wynosiła ponad 1000 osób, w 31 miastach. Na urząd Prezydenta PRL najwięcej osób typowało Wojciecha Jaruzelskiego, a następnie kolejno: Lech Wałęsa, Bronisław Geremek, Czesław Kiszczak, Aleksander Gieysztor i Mieczysław Rakowski. 54% badanych nie miało zdania w tej kwestii. Na urząd premiera najwięcej osób wytypowało Mieczysława Rakowskiego, a następnie kolejno: Bronisław Geremek, Witold Trzeciakowski, Ryszard Bugaj, Jacek Kuroń, Lech Wałęsa, Ireneusz Sekuła, Władysław Baka, Aleksander Kwaśniewski, Czesław Kiszczak, Adam Michnik. 61% nie miało zdania w tej kwestii.
W dniach 9-11 lipca 1989 przyjął goszczącego w Polsce z oficjalną wizytą prezydenta USA George H. Busha.
Od 3 aż do 19 lipca Konfederacja Polski Niepodległej - bojówka powstała przeciwko Generałowi Jaruzelskiemu - zorganizowała pikietę pod gmachem parlamentu oraz mniejsze demonstracje m.in. w Krakowie, Katowicach, Lublinie, Białymstoku, Kielcach, Opolu, Radomiu i Toruniu, sprzeciwiając się wyborowi Jaruzelskiego na prezydenta.
19 lipca 1989 Jaruzelski został jednak prezydentem PRL, a od 31 grudnia 1989 prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej, wybrany przez Zgromadzenie Narodowe przewagą jednego głosu. O jego wyborze zdecydowała postawa posłów i senatorów wybranych z list „Solidarności”. Popierał reformy rządu Mazowieckiego.
13 kwietnia 1990 podczas oficjalnej wizyty w ZSRR otrzymał od Michaiła Gorbaczowa kopie dokumentów dotyczących zbrodni katyńskiej z 1940 r.
W wyniku nacisku społecznego 19 września 1990 przesłał do marszałka Sejmu Mikołaja Kozakiewicza projekt ustawy konstytucyjnej skracający jego kadencję oraz wprowadzający do porządku konstytucyjnego wybory powszechne prezydenta RP.
Z chwilą objęcia urzędu przez nowo wybranego prezydenta elekta Lecha Wałęsy 22 grudnia 1990 na mocy art. 2 Ustawy z dnia 27 września 1990 o zmianie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wygasła kadencja prezydenta Wojciecha Jaruzelskiego.
Działalność po prezydenturze
Po 1990r. Wojciech Jaruzelski wycofał się z życia politycznego, choć brał udział w debatach społecznych i politycznych (wypowiadał się m.in. na temat członkostwa Polski w Unii Europejskiej).
Jako były prezydent RP, zgodnie z ustawą o uposażeniu byłych prezydentów z 1996 r., Jaruzelski objęty był dożywotnią ochroną osobistą Biura Ochrony Rządu. Z urzędu przysługiwała mu także emerytura prezydencka, ale Jaruzelski nie pobierał pensji byłego prezydenta, decydując się na pozostanie przy generalskiej. Przysługiwały mu również pieniądze na prowadzenie biura oraz prawo do korzystania z lecznic państwowych.
9 maja 2005 na zaproszenie prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego wziął udział w delegacji państwowej na uroczystości z okazji 60-tej rocznicy zakończenia II wojny światowej w Moskwie. Został tam odznaczony przez prezydenta Federacji Rosyjskiej Władimira Putina Medalem 60-lecia Zwycięstwa. Ceremonia odbyła się podczas przyjęcia, wydanego na Kremlu przez rosyjskiego prezydenta.
9 maja 2010, na zaproszenie wykonującego obowiązki prezydenta RP Bronisława Komorowskiego, wziął udział w delegacji państwowej na uroczystości z okazji 65-tej rocznicy zakończenia II wojny światowej w Moskwie. Spotkał się m.in. z prezydentem Federacji Rosyjskiej Dmitrijem Miedwiediewem oraz odwiedził miejsce katastrofy smoleńskiej i cmentarz w Katyniu.
24 listopada 2010, na zaproszenie prezydenta RP Bronisława Komorowskiego, wziął udział w Pałacu Prezydenckim w posiedzeniu Rady Bezpieczeństwa Narodowego.
W marcu 2011 u Wojciecha Jaruzelskiego zdiagnozowano chłoniaka (nowotwór złośliwy) po tym, jak dwa tygodnie wcześniej trafił do szpitala z powodu infekcji układu oddechowego i wysokiej gorączki. Pod koniec marca został ponownie przyjęty do szpitala, gdzie przeszedł tygodniowy zabieg chemioterapii. Ponieważ nowotwór w organizmie Jaruzelskiego bardzo szybko się rozwijał, jego stan zdrowia bardzo się pogorszył, mocno go osłabiając i odbierając nadzieję na wyzdrowienie.
11 maja 2014 gen. Jaruzelski przeszedł rozległy udar mózgu, wskutek którego został częściowo sparaliżowany i utracił zdolność samodzielnego oddychania. Zmarł 25 maja 2014 w Warszawie. Krótko przed śmiercią, gdy Generał był nieprzytomny - do jego sali wdarł się katolicki ksiądz i namazał generała olejami, zanotował w swoim zeszycie o tym co zaszło i ogłosił, że generał przyjął katolickie sakramenty. Jest to potwarzą wobec generała, bo większość życia deklarował się jako ateista. I tego należy się trzymać i to należy uszanować. Zwłoki zmarłego zostały spalone w krematorium.
Pogrzeb Generała - Bohatera Narodowego
Kancelaria Prezydenta RP zwróciła się do rodziny zmarłego z propozycją zorganizowania pogrzebu państwowego z honorami. Rodzina Generała propozycję Kancelarii przyjęła. Prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz zgodziła się na pochówek prochów generała na cmentarzu na Powązkach. Przeciwko organizacji państwowego pogrzebu i pochówku na Powązkach zaprotestował prezes Instytutu Pamięci Narodowej Łukasz Kamiński, który oświadczył, że nie można pogodzić pamięci o ofiarach systemu totalitarnego z honorowaniem pogrzebem państwowym na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach człowieka, który poświęcił większość swojego życia służbie reżimowi komunistycznemu. Oburzenie z decyzji władz wyrazili również niektórzy dawni działacze opozycji demokratycznej oraz rodziny ofiar stanu wojennego, a także Stowarzyszenie Studenci dla Rzeczypospolitej, którzy w przypadku podtrzymania decyzji władz zapowiedzieli protest.
Jest to bardzo zadziwiające, że protestowali przeciwko pochówkowi Generała ludzie, którzy nie mają pojęcia w jakich czasach Generał żył i działał. Najbardziej karygodne jest to, że protestowali przeciwko temu studenci, których w dniu ogłoszenia stanu wojennego nie było jeszcze na świecie.
Jest to bardzo zadziwiające, że protestowali przeciwko pochówkowi Generała ludzie, którzy nie mają pojęcia w jakich czasach Generał żył i działał. Najbardziej karygodne jest to, że protestowali przeciwko temu studenci, których w dniu ogłoszenia stanu wojennego nie było jeszcze na świecie.
Pogrzeb Generała Wojciecha Jaruzelskiego odbył się 30 maja 2014. Oprócz najbliższej rodziny zmarłego obecni byli prezydent RP Bronisław Komorowski, a także Lech Wałęsa i Aleksander Kwaśniewski. W trakcie mszy pogrzebowej, którą zamówiła rodzina wbrew woli generała, na placu przed katedrą demonstranci rozwinęli portrety i plakaty przypominające ofiary Stanu Wojennego. Demonstranci dali zatem pokaz swego chamstwa i ignorancji oraz nieznajomości realiów jakie panowały w czasach przed i w trakcie trwania stanu wojennego.
Po nabożeństwie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach odbył się pogrzeb świecki z udziałem honorowej asysty wojskowej. Przemarszowi orszaku pogrzebowego towarzyszyły gwizdy i okrzyki fanatycznych wyznawców wiary katolickiej, co nie świadczy dobrze o ideologii wyznania, które tak propagują. Przemówienie wygłosił były prezydent RP Aleksander Kwaśniewski. Władze RP reprezentował minister w Kancelarii Prezydenta RP prof. Tomasz Nałęcz oraz minister obrony narodowej Tomasz Siemoniak. Na pogrzeb przybyła część posłów Sojuszu Lewicy Demokratycznej i działacz polityczny Adam Michnik oraz najbliżsi współpracownicy Generała Jaruzelskiego z lat 80-tych: były szef MSW Czesław Kiszczak oraz były rzecznik prasowy rządu Jerzy Urban, a także ambasador Rosji w Polsce Aleksandr Aleksiejew. Urnę z prochami złożono w kwaterze 1 Armii Wojska Polskiego.
Odznaczenia Generała Wojciecha Jaruzelskiego
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Budowniczych Polski Ludowej (1949–1960) Order Sztandaru Pracy I klasy Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Walecznych (dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Medal "Zasłużonym na Polu Chwały" Srebrny Medal "Zasłużonym na Polu Chwały" Srebrny Medal "Zasłużonym na Polu Chwały" Medal "Za udział w walkach w obronie władzy ludowej" Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal za Warszawę 1939-1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" Medal Za udział w walkach o Berlin Złoty Medal "Za zasługi dla obronności kraju" Srebrny Medal "Za zasługi dla obronności kraju" Brązowy Medal "Za zasługi dla obronności kraju" Medal Komisji Edukacji Narodowej Medal Pro Memoria Złote odznaczenie im. Janka Krasickiego Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego Komandor Orderu Korony (Belgia) Order Georgi Dymitrowa (Bułgaria) Order Białego Lwa I Klasy (CSRS) Order Klementa Gottwalda Order of the Red Banner (CSSR) Rib.png Medal „Za umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych” I stopnia (CSSR) Komandor Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja) Order Flagi Narodowej I klasy (KRL-D) Order José Martí (Kuba) Order Suche Batora (Mongolia) Order Czerwonego Sztandaru (Mongolia) Order Scharnhorsta (NRD) Krzyż Wielki Orderu Infanta Henryka (Portugalia) Medal Żukowa (Rosja) Medal 50-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (Rosja) Medal 60-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (Rosja) Order Gwiazdy Socjalistycznej Republiki Rumunii I klasy Order Flagi z Diamentami I klasy (Węgry) Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy z Wielką Kollaną Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej (ZSRR) Order Czerwonego Sztandaru Order Przyjaźni Narodów (ZSRR) Medal za Zdobycie Berlina (ZSRR) Medal 100-lecia urodzin Lenina (ZSRR) Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR) Medal 20-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR) Medal 30-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR) Medal 40-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR) Medal „50 lat Radzieckich Sił Zbrojnych” (ZSRR) Medal „60 lat Radzieckich Sił Zbrojnych” (ZSRR) Medal „70 lat Radzieckich Sił Zbrojnych” (ZSRR)
Odznaczenia Polskie
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 5 listopada 1948
Order Budowniczych Polski Ludowej
Order Sztandaru Pracy I klasy
Order Krzyża Grunwaldu III klasy – 2 września 1945
Krzyż Walecznych (dwukrotnie) – 24 czerwca 1945, 14 stycznia 1946
Srebrny Krzyż Zasługi – 20 lipca 1945
Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (trzykrotnie) – 4 lutego 1945, 27 marca 1945, 12 maja 1945
Medal Za udział w walkach w obronie władzy ludowej
Medal 10-lecia Polski Ludowej – 1954
Medal 30-lecia Polski Ludowej – 1974
Medal 40-lecia Polski Ludowej – 1984
Medal za Warszawę 1939-1945 – 1945
Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
Medal „Za udział w walkach o Berlin”
Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” – 1973
Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” – 1968
Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” – 1966
Medal Komisji Edukacji Narodowej
Medal Pro Memoria – 2005
Złota Odznaka im. Janka Krasickiego (ZSMP)
Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
i wiele innych odznaczeń resortowych i organizacji społecznych:
W sierpniu 1999 odznaczony medalem „Cztery Wieki Stołeczności Warszawy”. Wręczył go ówczesny wiceprezydent miasta Jacek Zdrojewski. 21 grudnia 1999 gen. Wojciech Jaruzelski zwrócił medal otrzymany w sierpniu po wiadomości prasowej informującej, że prezydent Warszawy Paweł Piskorski nie podtrzymałby tej decyzji, gdyby był o niej poinformowany. W liście do prezydenta miasta gen. Wojciech Jaruzelski napisał m.in.:
"Z całą powagą przyjąłem też Pańskie stwierdzenie, iż Pan nie przyznałby mi tego medalu. Wyciągając z powyższego logiczny wniosek, zwracam go na Pańskie ręce. Będę starał się zadowolić medalem z 1945 - Za Wyzwolenie Warszawy, a także orderem Virtuti Militari, dwoma Krzyżami Walecznych oraz trzema srebrnymi Medalami Zasłużonym na Polu Chwały, w których to odznaczeniach mieści się cząstka uznania również dla warszawskiego etapu mej żołnierskiej drogi..."
26 marca 2006 roku Generał Wojciech Jaruzelski został odznaczony przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Zesłańców Sybiru. Komentując ten fakt stwierdził, że cieszy się, iż prezydent Kaczyński wzniósł się ponad historyczne podziały. Po ujawnieniu tego faktu przez TVN Kancelaria Prezydenta oświadczyła, że gen. Wojciech Jaruzelski został odznaczony przez pomyłkę, gdyż Prezydent akceptował tylko postanowienia, nie zaś listy osób i nie zdawał sobie sprawy, że na liście występuje Wojciech Jaruzelski. Po tym oświadczeniu gen. Wojciech Jaruzelski odesłał otrzymane odznaczenie prezydentowi Lechowi Kaczyńskiemu.
Odznaczenia Zagraniczne
Order Lenina (ZSRR) – 1968 i 1983
Order Rewolucji Październikowej (ZSRR) – 1973
Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR) – 1978
Order Przyjaźni Narodów (ZSRR) – 1973
Medal za Zdobycie Berlina (ZSRR)
Medal „100-lecia urodzin Lenina” (ZSRR) – 1970
Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
Medal 20-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR) – 1972
Odznaka 25-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojny Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR) – 1970
Medal 30-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR) – 1975
Medal 40-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR) – 1985
Medal 50-lecia Sił Zbrojnych ZSRR (ZSRR) – 1968
Medal 60-lecia Sił Zbrojnych ZSRR (ZSRR) – 1978
Medal 70-lecia Sił Zbrojnych ZSRR (ZSRR) – 1988
Medal Żukowa (Rosja) – 1996
Medal 50-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojny Ojczyźnianej 1941-1945 (Rosja) – 1995
Medal 60-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojny Ojczyźnianej 1941-1945 (Rosja) – 2005
Order Suche Batora (Mongolia) – 1977
Order Czerwonego Sztandaru (Mongolia) – 1983
Order Georgi Dymitrowa (Bułgaria) – 1983
Medal 30-lecia Bułgarskich Sił Zbrojnych (Bułgaria) – 1974
Order Czerwonego Sztandaru (CSSR) – 1971
Order Białego Lwa I klasy (CSSR) – 1978
Order Klementa Gottwalda (CSSR) – 1983
Medal „Za umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych” I stopnia (CSSR) – 1970
Order Flagi Narodowej (KRL-D) – 1977
Order José Martí (Kuba) – 1983
Order Scharnhorsta (NRD) – 1975
Order Gwiazdy Socjalistycznej Republiki Rumunii ze Wstęgą I klasy (Rumunia) – 1983
Złoty Medal „Virtutea Ostăşească” (Rumunia) – 1971
Order Czerwonego Sztandaru (Węgry) – 1977
Order Flagi z Diamentami I klasy (Węgry) – 1983
Order Złotej Gwiazdy (Wietnam) – 1983
Komandor Orderu Korony (Belgia) – 1967
Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja) – 1987
Komandor Legii Honorowej (Francja) – 1989
Krzyż Wielki Orderu Infanta Henryka Żeglarza (Portugalia) – 1975
Kawaler Krzyża Wielkiego Udekorowany Wielką Wstęgą Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (Włochy) – 1989
i wiele innych medali zagranicznych
Wojciech Jaruzelski w filmie i teatrze
Wojciechowi Jaruzelskiemu poświęcono filmy dokumentalne. W 2011 powstała sztuka teatralna pt. Generał autorstwa Jarosława Jakubowskiego.
Wojciechowi Jaruzelskiemu poświęcono filmy dokumentalne. W 2011 powstała sztuka teatralna pt. Generał autorstwa Jarosława Jakubowskiego.
Filmy dokumentalne
Generał (1992), reżyseria: Bolesław Sulik
Noc z generałem (2001), reżyseria: Maria Zmarz-Koczanowicz, scenariusz: Teresa Torańska
Sekret generała (2003), realizacja: Patrick Cabouat, scenariusz: Guy Darbois
Generał Wojciech Jaruzelski (2008), reżyseria oraz scenariusz: Tomasz Paprocki i Piotr Pałka
Towarzysz generał (2009), reżyseria oraz scenariusz: Robert Kaczmarek i Grzegorz Braun
Towarzysz generał idzie na wojnę (2011), reżyseria oraz scenariusz: Robert Kaczmarek i Grzegorz Braun
Ciekawostki
- Opancerzone Volvo 760 GLE, którym poruszał się prezydent Wojciech Jaruzelski
- Opancerzone Volvo 760 GLE, którym poruszał się prezydent Wojciech Jaruzelski
- Jaruzelski uczęszczał do jednej klasy w gimnazjum wraz z Tadeuszem Gajcym, poetą i powstańcem warszawskim.
- Podczas studiów na Akademii Sztabu Generalnego, koledzy Wojciecha Jaruzelskiego nazywali go „małym Jezusem” – z powodu niezwykłej przykładności, pilności, dobrego wychowania i wielkiej kultury.
- Jako I sekretarz PZPR Jaruzelski na zalecenie BOR przewożony był opancerzonym pojazdem marki Peugeot 604 znajdującym się obecnie w muzeum w Otrębusach, a później, jako prezydent PRL i RP użytkował pancerne Volvo 760 GLE (rok produkcji 1986), który po 2001 r. wykorzystywany był przez policję do przewożenia świadków koronnych. Obecnie jest eksponatem muzealnym na wyposażeniu Muzeum Broni Pancernej Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych w Poznaniu.
- Fragment przemówienia z 13 grudnia 1981, informującego o wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce stanowi wstęp albumu Las Maquinas de la Muerte z 1999 grupy muzycznej Kazik na Żywo.
Uwagi
Grób Generała Wojciecha Jaruzelskiego - Bohatera Narodowego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie po pogrzebie w dniu 30 maja 2014
Oficjalna strona Wojciecha Jaruzelskiego:
http://www.wojciech-jaruzelski.pl/
© Wszelkie prawa do publikacji zastrzeżone przez: polska-refleksje@blogspot.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz