Poeta - Mistyk - tłumacz orientalista i Pułkownik
Syn Stanisława i Scholastyki ze Zdanowiczów. W szkole średniej był od 1898 członkiem tajnej organizacji młodzieżowej. Ukończył VI Gimnazjum w Warszawie i podjął studia historyczno-filologiczne na Uniwersytecie Warszawskim (1902) – członek ZMP „Zet”. W 1903 został aresztowany i więziony na Pawiaku. W 1905 działając jako członek Komitetu Walki o Szkołę Polską, został za to relegowany z uniwersytetu. W 1905 opublikował "Złote myśli" Mikołaja Reja z Nagłowic. Był współzałożyciel, a następnie jednym z redaktorów „Zarzewia”. Za swoją działalność był więziony na cytadeli warszawskiej i skazany od 1908 roku na administracyjne osiedlenie się w Rosji. W tym czasie przebywał w Moskwie, gdzie studiował orientalistykę w Instytucie Języków Wschodnich w Moskwie. W latach 1907-1913 opracował popularne, a zarazem mało krytyczne zarysy literatur wschodnich.
Remigiusz Kwiatkowski wraz z Tadeuszem Hiżem był redaktorem czasopisma „Głos Polski” wychodzącego w Petersburgu. W roku 1912 ożenił się z Janiną z Rosickich. Po wybuchu I wojny światowej był współinicjatorem, a następnie działaczem Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny. A od sierpnia 1914 członkiem jego Komitetu Głównego, członkiem Prezydium ZG (jako jeden z dwóch sekretarzy). Pod koniec 1914 został zmobilizowany jako chorąży do armii rosyjskiej, gdzie służył w dowództwie wojsk samochodowych w Petersburgu. Po rewolucji lutowej był zastępcą dowódcy Konfederacji Polaków Wojskowych w Rosji. W połowie 1918 przedostał się do kraju, W sierpniu 1918 został kierownikiem literackim Teatru im. Staszica w Warszawie (działał do czerwca 1919); wystawiono na tej scenie jego misterium „Polska idzie” (1918). Tłumacz przekładów poetów chińskich (1911), japońskich (Chiakunin-Izszu 1912) i koreańskich (1912).